Соновите на Дебора Франк

Ноќ, месечина и чаша црвено вино. Таа седеше на прозорецот гледајки немо во ѕвездите во кои бараше одговор на своите прашања. Некој би помислил дека е луда, некој дека е осамена или пак оставена. Но не, грешите... сите грешите. Таа се казнуваше себеси, за грешките, за болките, за изборите ... Дозволи да и го водат животот онака како што тие сакаат.. Ве интересира ли кои се тие ? - Да, секако дека ве интересира. Е па тоа сте сите Вие кои бевте дел од она што таа тогаш го живееше, сите кои гледавте како тоне длабоко и не рековте ништо, а барем да речевте ... колку го посакуваше тоа тогаш,еден збор да изустевте ќе беше доволен да и го промените животот, а да и сите вие кои рековте но не кажавте ништо кое може да ја спречи, да ја вразуми, едноставно некои луѓе во нејзиниот живот никогаш ги немаа тие зборви кои ќе ја допрат.  Не, не ве овбинува, не сте вие ништо виновни. Тука единствениот виновник стои на прозорецот со чаша црвено вино во едната рака и телефонот во другата, а во мислите еден човек.  И ете ја повторно таа една солза, само една солза која и се сркала по лицето, но и удри во срцето. Виното не беше и нешто посебно или пак не го чувствуваше, па веќе не ни  се сеќаваше која чаша и беше по ред. На плеј листата Балашевич, срцето и го корнеше од градите, стихови и една мелодија која тотално и ја опишуваа безнадежноста во која живее, ја предизвикаа и нејзината наредна солза и таа после неа. Каде греши, или поточно, каде згреши ? Дали некој ќе знае да и одговри ? Дали таа сама некогаш ќе си одговори ? Болеше таа агонија што ја притискаше во градите, како да ја отворила пандорината кутија а надежта прва да и избегала од таму, по неа љубовта, а пак вербата никогаш не ја губеше. Можеби во некои луѓе никогаш не научи да верува, или пак не и дадоа ниту една добра причина, во себе пак веруваше, за чудо, беше голем егоист, себеси секогаш се ставаше на прво место, каква иронија.. смешно, но истовремено и трагично, беше толкав егоист што не дозволи никој друг да ја стави на прво место. А имаше сон, не еден повеќе, но тој сон кој го сруши самата, беше на прагот на своето остварување, можеби да се бореше повеќе, можеби да не и беше гордоста толку битна, денес, да точно денес ќе беше она што таа посакуваше да биде . А соновите остануваат само сонови ако не се борите за нив, ако вие не им дадете живот, ако не им дозволите да живеат. Во таквите моменти, кога не одеше а со сите сили пробуваше да продолжи, сила и даваше небото, бидејќи од секогаш знаеше дека кога ќе се загледа во него, една ѕвезда секогаш го имаше лицето,на еден нејзин сон.

ах, за момент ќе заборавев.. Да и таа не го сакаше Јануар. ;)