Бестрага

       Една ѕвезда падна, погледни.. ене ја онаму .. Таа блескаше во името на љубовта која ја изгубивме, блескаше, се трудеше... се трудевме и ние, многу се трудевме но ништо од тоа, можеби беше погрешно времето, можеби бевме погрешни ние или пак се беше вистинско но ние незнаевме да го препознаеме, што и да е човеку сега се помина, се исчезна, не остана ништо од таа насмевка која взаемно си ја стававме на лицата, од лудоста.. се сеќаваш колку бевме, малди, луди и среќни ?... Се сеќаваш ли ? – Секако дека се сеќаваш, исто како и јас што се сеќавам, исто како и мене што ме боли душата, како што мене ме боли секоја коска во ова тело кога ќе помислам дека се замина во бестрага.

        Немој, те молам немој да стоиш и само да ме гледаш, кажи нешто, еден збор, една буква.. нешто што ќе ми ја ублажи оваа болка која ми го пара срцето. Зарем немаш што да кажеш ? Немаш ли ? Тонам пред твоите очи и не ми подаваш рака, онаа последната рака која се дава за спас.. не ја добивам од тебе .. никогаш не сум ја ни добила. Секогаш беше кукавица, кога е најтешко заминуваше, едноставно исчезнуваше и те немаше со денови .. а јас ? – сакаш ли да знаеш што правев јас ? – Се гушев од болка на секое титкање на тонот од повиците на кои никогаш не добив одговор. Барем сега кога веќе си тука кажи, изусти еден збор макар и да е лага, кажи нешто, гледај ме во очите и кажи ми НЕ МЕ САКАШ ЛИ ?! Или бегај кукавицо бегај, не мора да зборуваш ништо, одете во бестрага и ти и твоите зборови кои никогаш не ги кажа, не ми требаат веќе, не ми требаш ниту ти, ниту твојот страв од љубовта. Бегај, оди си.. ете и сам гледаш падна и нашата најсветла ѕвезда и таа се откажа и неа ја нема повеќе ... не нема и нас .. се е изгубено. Готово е веќе..

***to be continued***