Сакате ли да ви раскажам за една љубов ?

Дали некогаш Ви се случило да погледенете некоја личност и да знаете  „Да тоа е тој“ ? - Дали Ви се случило некогаш едноставно да чувствувате дека токму таа личност е изгубената половина која Ве исполнува комплетно. Да? - И мене ! -  Всушност ми се случува сеуште, ми се случува цели четири години. Да, среќна сум, всушност многу сум среќна, душата ми трепери на секој бакнеж, на секое те сакам. И викам, врескам, се смеам, да, да, да, тоа е човекот кој е моето второ јас, оној кој е моја поддршка, оној на кого му верувам и го ставам своето срце со затворени очи во неговите раце, бидејќи знам дека никогаш нема да го испушти, никогаш нема да го повреди. Оној кој е мое се ! - Да токму тој кој знае некогаш да претерува, оној кој е горд инаетчија, за кој белото е црно, а црното, бело, оној кој го сакам токму таков. Да, јас сум Благословена бидејќи Бог ми прати човек кој никој, никогаш и никаде нема да го замени, бидејќи покрај мене го имам оној на кој секогаш ќе му се враќам, бидејќи никој поубаво од него не ми рекол „Те сакам“, бидејќи заедно имаме се, имаме љубов, имаме сонце во очите, имаме заеднички планови. Големи планови, не од оние кои поминуваат. Имааме заедничка иднина и заеднички соништа ... Бидејќи тој е јас, а јас сум тој.. Бидејќи оваа љубов не поминува НИКОГАШ !

Сама на дождот

Мирисот на зима се ширеше насекаде,  ладниот ветер ја удираше во лицето, но таа не го чувствуваше тоа ... болката не и дозволуваше, солзите ја гушеа, крвта и вриеше.. Седеше на клупата каде што тој ја остави. Во мислите и беше само едно прашање на кое не успеа да го слушне одговорот. Го молеше да и одговори зошто ?! - Но кога љубовта ке избледи на прашањето зошто нема ниту едно затоа. Едниот секогаш ќе молчи како кукавица, а другиот пак со солзи ќе моли за да ја дознае причината. Во нејзиниот случај таа беше онаа која молеше за причина. ...Зарем во сите овие години таа беше онаа која живееше во заблуда дека покрај себе има човек со кого може да има некаква, било каква иднина ? Зарем после сето тоа што таа му го даде... тој кукавички му го забоде ножот во грб, и немајки храброст да ја погледе во очите замина и ја остави сама да тоне како Титаник кој се руши од таа голема ледена тврдина, токму такво ли му беше срцето на човекот кој го гледаше со заљубен поглед?! Дали тоа се случуваше или едноставно сонуваше, го молеше Бога да е сон, се штипна за раката со надеж дека ќе се разбуди, но залудно, од тој кошмар немаше спас, немаше ниту излез, ниту лек. Остана сама без ниту едно одговорено прашање. Седеше така немо, болно и гледаше во небото додека дождот и ги криеше солзите, не помисли дека случајните минувачи ја гледаат чудно, но не и беше ниту малку грижа, бидејќи ниту еден од нив не ја живееше нејзината болка, ниту еден не ја загубил љубовта и човекот со кој имаше се. Таа беше единствена, таа беше и никој друг. Научена да губи, стана и замина зад себе остави многу солзи кои дождот ги изми за секунда, не оставајќи ништо за да се сеќава на таа љубов, за која никогаш нема да знае зошто заврши.

Јас одбрав да бидам среќна

Кога се разбуди утрото почувствува некаква чудна енергија, ведрина, топлина и среќа. Повторно дишеше слобдно, со секоја нова воздишка таа чусвствуваше како градите и се исполнуваат со живот, со нов живот, среќен живот. Да, токму оној живот на кој беше заборавила дека го имаше некогаш, пред да го запознае оној со заборави дека е жива, дека постои, да, со него заборави дека таму некаде постои среќа која чека да биде изживеана.

Но денес е се поинаку, таа живее во Свет каде што насмевката повторно го краси нејзиното лице, се погледна на огледало, се намсевна и помисли: „да вака сум поубава, да вака сум посреќна, јас одлучив да бидам среќна, да се радувам, да го славам животот, оној живот без него, животот без лаги и понижувања“. Сега како сонцето да светеше посилно, воздухот да мирисаше на јоргован, а во душата да и беше пролет.  

Убав ден, убави мисли, а со тоа и онаа стара позитивност која некогаш ја имаше, повторно зрачеше од неа, сите ја забележаа нејзината промена, беше поинква.. да и таа го забележа тоа. Се разбуди од сонот во кој живееше, сонот кој всушност беше нејзин кошмар и нејзин рај истовремено, сега е време некој друг да го живее. Нека ги искуси сега некој друг сите солзи кои ги пиеше секоја вечер на својата перница. Нека ги стегне тој „некој“ забите и нека проба да заборави, нека проба да живее со она се што го кажа, бидејќи таа предолго стегаше заби и врискаше од болка, молејќи на колена, но не доби ништо за возврат.

Долго чекаше да се разбуди тој „некој“ од сонот на заслепеноста која ја имаше како еден мангуп од Широк Сокак по кој сите лудуваат, а таа го сакаше. Но да, конечно дојде денот кога таа пред сета нејзина љубов ја стави нејзината среќа и сфати дека бадиела и е таа љубов кога не е среќна, сфати дека еден кога сака малку е.. и затоа се одлучи да не биде повеќе онаа девојка со скршено срце, таа реши да биде среќна, навистина среќна па макар и да е сама, бидејќи нема ништо побитно од моментот кога ќе ја видиш својата искрена насмевка на одразот од огледалото. 

Бестрага

       Една ѕвезда падна, погледни.. ене ја онаму .. Таа блескаше во името на љубовта која ја изгубивме, блескаше, се трудеше... се трудевме и ние, многу се трудевме но ништо од тоа, можеби беше погрешно времето, можеби бевме погрешни ние или пак се беше вистинско но ние незнаевме да го препознаеме, што и да е човеку сега се помина, се исчезна, не остана ништо од таа насмевка која взаемно си ја стававме на лицата, од лудоста.. се сеќаваш колку бевме, малди, луди и среќни ?... Се сеќаваш ли ? – Секако дека се сеќаваш, исто како и јас што се сеќавам, исто како и мене што ме боли душата, како што мене ме боли секоја коска во ова тело кога ќе помислам дека се замина во бестрага.

        Немој, те молам немој да стоиш и само да ме гледаш, кажи нешто, еден збор, една буква.. нешто што ќе ми ја ублажи оваа болка која ми го пара срцето. Зарем немаш што да кажеш ? Немаш ли ? Тонам пред твоите очи и не ми подаваш рака, онаа последната рака која се дава за спас.. не ја добивам од тебе .. никогаш не сум ја ни добила. Секогаш беше кукавица, кога е најтешко заминуваше, едноставно исчезнуваше и те немаше со денови .. а јас ? – сакаш ли да знаеш што правев јас ? – Се гушев од болка на секое титкање на тонот од повиците на кои никогаш не добив одговор. Барем сега кога веќе си тука кажи, изусти еден збор макар и да е лага, кажи нешто, гледај ме во очите и кажи ми НЕ МЕ САКАШ ЛИ ?! Или бегај кукавицо бегај, не мора да зборуваш ништо, одете во бестрага и ти и твоите зборови кои никогаш не ги кажа, не ми требаат веќе, не ми требаш ниту ти, ниту твојот страв од љубовта. Бегај, оди си.. ете и сам гледаш падна и нашата најсветла ѕвезда и таа се откажа и неа ја нема повеќе ... не нема и нас .. се е изгубено. Готово е веќе..

***to be continued***

Соновите на Дебора Франк

Ноќ, месечина и чаша црвено вино. Таа седеше на прозорецот гледајки немо во ѕвездите во кои бараше одговор на своите прашања. Некој би помислил дека е луда, некој дека е осамена или пак оставена. Но не, грешите... сите грешите. Таа се казнуваше себеси, за грешките, за болките, за изборите ... Дозволи да и го водат животот онака како што тие сакаат.. Ве интересира ли кои се тие ? - Да, секако дека ве интересира. Е па тоа сте сите Вие кои бевте дел од она што таа тогаш го живееше, сите кои гледавте како тоне длабоко и не рековте ништо, а барем да речевте ... колку го посакуваше тоа тогаш,еден збор да изустевте ќе беше доволен да и го промените животот, а да и сите вие кои рековте но не кажавте ништо кое може да ја спречи, да ја вразуми, едноставно некои луѓе во нејзиниот живот никогаш ги немаа тие зборви кои ќе ја допрат.  Не, не ве овбинува, не сте вие ништо виновни. Тука единствениот виновник стои на прозорецот со чаша црвено вино во едната рака и телефонот во другата, а во мислите еден човек.  И ете ја повторно таа една солза, само една солза која и се сркала по лицето, но и удри во срцето. Виното не беше и нешто посебно или пак не го чувствуваше, па веќе не ни  се сеќаваше која чаша и беше по ред. На плеј листата Балашевич, срцето и го корнеше од градите, стихови и една мелодија која тотално и ја опишуваа безнадежноста во која живее, ја предизвикаа и нејзината наредна солза и таа после неа. Каде греши, или поточно, каде згреши ? Дали некој ќе знае да и одговри ? Дали таа сама некогаш ќе си одговори ? Болеше таа агонија што ја притискаше во градите, како да ја отворила пандорината кутија а надежта прва да и избегала од таму, по неа љубовта, а пак вербата никогаш не ја губеше. Можеби во некои луѓе никогаш не научи да верува, или пак не и дадоа ниту една добра причина, во себе пак веруваше, за чудо, беше голем егоист, себеси секогаш се ставаше на прво место, каква иронија.. смешно, но истовремено и трагично, беше толкав егоист што не дозволи никој друг да ја стави на прво место. А имаше сон, не еден повеќе, но тој сон кој го сруши самата, беше на прагот на своето остварување, можеби да се бореше повеќе, можеби да не и беше гордоста толку битна, денес, да точно денес ќе беше она што таа посакуваше да биде . А соновите остануваат само сонови ако не се борите за нив, ако вие не им дадете живот, ако не им дозволите да живеат. Во таквите моменти, кога не одеше а со сите сили пробуваше да продолжи, сила и даваше небото, бидејќи од секогаш знаеше дека кога ќе се загледа во него, една ѕвезда секогаш го имаше лицето,на еден нејзин сон.

ах, за момент ќе заборавев.. Да и таа не го сакаше Јануар. ;)

 

 

-Одразот на НЕЈЗИНАТА љубов.

Лаги, измами, предавства и трошки од љубов кои понекогаш ги добиваше од него. Таа со сета своја сила се трудеше да го задржи покрај себе, да го придобие и да не згреши. Сакаше да биде совршена, токму за него. Кога ќе се погледнеше на огледало, одразот кој го гледаше не беше таа, тоа беше она што тој го сака од неа. А тој сакаше совршенство, сакаше безпрекорност без мана. Успеа, таа успеа се претвори во една марионета, водена од љубовта. Понекогаш се прашуваше дали љубовта навистина ги оправдува сите оние нешта кои таа ги направи?Дали онаа љубов која и гореше во срцето, може да ги оправда нејзините заблуди? -Се прашуваше, а сепак знаеше дека греши, дека премногу се промени, само да ја освои неговата љубов. А што доби ? Не доби ништо повеќе од она што го очекуваше, знаеше, дека ќе биде така и повторно се препушти. Дозволи да ја водат кон темината на тунелот, од кој мораше да излегува сама. Понекогаш и самите знаеме дека не вреди, но немаме сила, неможеме, а сакаме, проклето сакаме да отпатуваме некаде далеку, далеку од сите, далеку од него.

Промени се што нему му пречеше, дури и бојата на нејзината коса. Да точно така, тој од неа се обидуваше да креира личност која тој сака да ја има покрај него, а тоа не беше таа .. Тоа беше неговото минато, живееше таму, а таа тоа го плати скапо. Зошто неа ? - Дали од сите токму од неа најде да претвора човек без своја личност ? Никогаш не била на овој начин понижена, без ниту еден збор а сепак подмолно, ја менуваше, дали тоа е љубов ? Таа незнаеше за таква љубов. Љубовта за која сонуваше со него не беше таква. А тој ? - Дали некогаш помислил дека со своето егоистично однесување повредува чувства? Ја повредува единствената личност која му понуди се без да бара за возврат ? - Понекогаш поради себичноста, некои личности забораваат на се, не гледаат ништо, газат се пред себе ... За жал, една таква личност одбра нејзиното срце,предводено од емоции.

Ја оттурна од себе, полека завесите кои и беа на очите и на срцето, тој ги искина, ги исфрли. А таа сфати дека тоа што го доби од него не е љубов. Нема ниту трошка љубов, тоа е едно МИНАТО, негово минато а таа несакаше за живее таму. Предолго купуваше време за него, но никој не се чека толку долго за да направи промена, а тој доцнеше, многу доцнеше, таа тоа време не си го даде ни себе, а нема да му го даде ни нему. Доцна е ...

-Дебора Франк

Сакате ли да ви раскажам еден живот ?

Добредојдовте во Светот на соновите на една девојка, девојка која даде се од себе но не доби НИШТО, девојка која сакаше со сето свое срце но љубов не доби за возврат .

Токму таа девојка ќе ве води низ патишата на вистината и лагата, низ патиштата на нејзината душа, и болката на нејзиното срце.

Добредојдовте во Светот на ДЕБОРА ФРАНК. Свет на лаги, испреплетеност, емоции и љубов. Свет во кој главниот лик научи да губи, иако е роден да победува..

Уживајте во приказните кои животот знае да ги приреди на една девојка, која можеше да го живее својот сон, но не и преостана ништо друго освен да сонува, да чека и да се надева. Бидете со неа кога ќе го оствари својот сон и патот до таму ...

Ви посакувам топло добредојде и се надевам ќе уживате..

-Дебора Франк.